De start van het eerste crossweekend was er één met 2 gezichten. Zaterdag in Den Bosch reed ik tussen de profs op een snel parcours en in aangename omstandigheden. Hoe groot kon het contrast zijn met Ronse, waar het kwik onder de 10 graden bleef en het daarnaast ook aan één stuk bleef regenen. Toch hadden beide dagen één gemene deler: pech.. Pech en goede benen..
In Den Bosch ging het al na een meter of 5 mis toen mijn ketting bij het aanzetten brak en ik als gevolg al tegen een achterstand van meer dan een halve minuut keek voordat ik goed en wel aan de wedstrijd kon beginnen. In de inhaalrace die volgde verbaasde ik mijzelf erover dat ik alleen maar dichter en dichter kwam. Toen de koers vooraan ontplofte en de grote namen (Nys, Meeusen, Pauwels, van der Haar, Aernouts en Walsleben) wegreden, verloor ik amper tijd om diep in de finale zelfs weer dichter te komen. Ondertussen was ik opgeschoven naar plek 9 en samen met Enrico Franzoi moest ik voor die plek sprinten. Niet al te scherp meer, gaf ik teveel ruimte aan de Italiaan in de laatste bocht, ruimte die ik net niet meer op tijd goed kon maken. Ik eindigde uiteindelijk als 10e op 22 seconden van winnaar Meeusen.
In Ronse kon ik dan voor het eerst dit seizoen mijn regenboogtrui aantrekken. Van de overwegend witte trui was al snel niet veel meer over en dit werd nog erger toen ik in de 2e ronde een flinke schuiver maakte in een technische afdaling. Grootste probleem was hierdoor echter dat mijn rem vastliep op het wiel en vervolgens de veer afbrak. Voordat ik weer weg was op een nieuwe fiets lag ik al buiten de top 20 en al op meer dan 2 minuten van de leiders. In de ronde daarop verloor ik amper ruimte, maar daarna werd het snel minder. Ik viel zelfs nog wat terug en eindigde uiteindelijk pas op 16e op bijna 4 minuten van winnaar Mathieu van der Poel.
Volgende week de eerste belangrijke wedstrijd, de Wereldbeker in Valkenburg. Hopen op goede benen is niet nodig, die zijn er al, na deze 10e en 16e plek hoop ik eerder op materiaal dat het allemaal beetje fatsoenlijk blijft doen...