Geen EK voor mij, wel de tweede Superprestige manche in Zonhoven. Één van de spectaculairdere omlopen van het jaar met daarbij 2 technische afdalingen in de "Kuil van Zonhoven".
Ondanks de mindere tegenstand (wegens het EK) stonden er toch sterke concurrenten aan de start met o.a. ploegmaats Gert-Jan Bosman, Martijn Budding en de Belgen Diether Sweeck, Toon Aerts en Quinten Hermans. Het waren dan ook die 5 mannen die samen met mij de kopgroep vormden na 1 ronde wedstrijd. In de 2e ronde reden Aerts en Sweeck weg en voordat ik in de tegenaanval kon hadden zij al een handvol secondes voorsprong. Ik reageerde, sloot aan en moest toen zien hoe Aerts wegreed. Voordat ik weer de ruimte had was ook hij weer een handvol secondes weg, maar ook nu kon ik redelijk snel het gat dichten. Daarna maakte ik een fout in de kuil, kwam ik iets te ver van voor op mijn fiets te zitten en ging ik onderuit. Hierdoor zakte ik weg naar plek 4 achter Sweeck en Hermans. Ik had het geluk dat ook Aerts onderuit ging en alles weer wat bijeen kwam. Inhale viel tegen op de ronde en ineens was het Hermans die half koers een mooie voorsprong kreeg. Ook dit gat kreeg ik, nadat ik de ruimte kreeg, gedicht en met nog 3 rondes te gaan was ik weer vooraan in de koers. Ik versnelde een aantal keren en anderhalve ronde later moest Hermans passen. In de finale kwam Aerts nog flink opzetten, maar ik had nog genoeg krachten over om hem niet aan te laten sluiten. Zo kon ik eindelijk eens juichen en mijn eerste overwinning als wereldkampioen vieren. Een link naar een samenvatting van VIER is te zien bij video.. Volgende week Hamme-Zogge..